24 dzień mojego camino z Polski do Santiago, 2 dzień w Niemczech. Etap z Weisenberg do Bautzen-Budyšin, czyli do Budziszyna. Słowianie żyją na tych terenach od ponad 1000 lat. Miałem tę radość z nimi rozmawiać, być nawet na herbatę w domu. Rozumieją polski! I cenią Polaków. Na wieczór zostałem u Niemców, mili ludzie i udzielają schronienia pielgrzymom. Niżej sporo ciekawych zdjęć.
Czytaj dalej Camino 2015, zdjęcia: dzień 024 Bautzen-Budyšin
Poniżej album zdjęć z 23 dnia mojego Camino. Pierwszy dzień w Germanii. Było bardzo gorąco i doszedłem krańcowo zmęczony, mimo że to (tylko) 33 km. Niemcy mnie zaskoczyli i to na poważnie. Spotkałem przyjaznych i pomocnych ludzi. Nauczyłem ich śpiewać polską piosenkę, a oni mnie nakarmili i pomogli znaleźć nocleg na następny dzień. Szok. Zdjęcie okładki albumu to dwa sympatyczne koniki 🙂 Coś do nich mówiłem, ale nie rozumiały. Ech… zniemczyli zwięrzęta 🙂 hahaha
Czytaj dalej Camino 2015, zdjęcia: dzień 023 Weißenberg Am Schloss
Bardzo przeżyłem ten 22 dzień mojego Camino. Polska żegnała się ze mną w niezwykły zupełnie sposób. Cała zielona, słoneczna, piękna. Nigdy w życiu w Niemczech nie byłem. Wszystko, co znane właśnie sie kończyło. Wszystko. Dalej? Lęk, co będzie dalej. Czy to w ogóle jakoś będzie? To co miałem, to ze trzy zdania po niemiecku i trochę euro. I jakiś kompletnie mi nieznany kraj przede mną.
Poniżej album zdjęć – 21 dzień mojego Camino, z Lwówka Śląskiego do Henrykowa. 33 km. Dla mnie wtedy dużo. Poza Lubaniem, odludzia, pustka, las, dzicz. Sarna zatrzymała się 10 metrów ode mnie. Patrzyła przez chwilę badawczo. Nie wiem skąd się bierze wrażenie piękna, gdy się patrzy na takie zwierzęta. Z trudem dotarłem do schroniska w Henrykowie. Na sali było dwóch Czechów. Fajne chłopaki. Zasnąłem szybko.
Zdjęcia z 20 dnia mojego camino. Etap ze Złotoryi do Lwówka Śląskiego. Na tym etapie, chyba po raz pierwszy zacząłem zauważać znaki drogi świętego Jakuba. W zasadzie szedłem do tej pory „na dziko” przez Polskę. To bardzo ważne. Zobaczyć taki znak. Taki znak informował mnie, że nie jestem jakimś pomyleńcem, przedzierającym się przez teren w porywie jakiejś swojej własnej idei. Taki znak mówi „jesteś na DRODZE”. I to jest strasznie ważne, w pielgrzymce i w życiu. Spotykać takie znaki. Wiedzieć, że jest się na DRODZE.
Osiemnastego dnia szedłem 33 kilometry ze Środy Śląskiej do Legnicy. Kompletnie puste, odludne przestrzenie. I znów ileś godzin nie było do kogo otworzyć ust. Cokolwiek powiedzieć. Chyba po raz pierwszy wtedy poczułem, co to znaczy samotność. Taka literalna, fizyczna. Ciężko się jakoś od niej zrobiło. Siadłem przy drodze i patrzyłem w dal, na wzgórzu samotne drzewo. Nikogo.
17 dzień mojego Camino: Wrocław – Środa Śląska: 35km. Pogoda była piękna, szedłem szybko i dużo asfaltem. Za szybko i za dużo, dwa kilometry przed metą coś mi się zrobiło z kolanem. I znów, dwa kilometry godzina dziesięć minut. Ale doszedłem.
16 dzień mojego Camino z Polski do Santiago. Etap z Oleśnicy do Wrocławia – 28km. Z Oleśnicy dzwoniłem do parafii we Wrocławiu, czy któraś by mnie przygarnęła na podłodze na noc. Pierwsza odmówiła, druga też, trzecia… po szóstej zwątpiłem. Niektóre rozmowy były nawet wesołe: „- Szczęść Boże, pielgrzymuję z Lublina do Santiago. Jutro będę szedł przez Wrocław, czy można by się u was gdzieś zatrzymać na noc? Mogę spać na podłodze. – No wie pan, jutro to nie możemy, może by pan wpadł za tydzień”.
